ตั้งใจว่าจะต้องดูเรื่องนี้ให้ได้ ตอนที่รู้ว่าจุนโฮแสดง ไม่ได้เป็นแฟนคลับ 2pm นะ แต่ไม่รู้ว่าทำไมพอเห็นหน้าจุนโฮบวกกับชื่อเรื่องไปด้วย เลยมโนไปเองแบบไม่ดูทีเซอร์ว่า Just Between Lovers จะเป็นซีรีย์รักใสๆ หัวใจเราผูกกัน... แหมมมมมันช่างเข้าทางสายหวานตาโตซะจริงๆ
แต่เอ๊ะ...เปิดมาตอนแรก รักหวานแหววที่ไหน? ทำไมนางเอกดูทุกข์ตรมโศกเศร้าได้ขนาดนี้เนี่ย?!
*สปอล์ยนะเออ*
เริ่มเรื่องย้อนไปเมื่อ 10 ปีก่อน ครั้งที่มีเหตุการณ์ห้างสรรพสินค้าชื่อดังถล่ม และคร่าชีวิตผู้คนไปถึง 48 ราย ด้วยวิถีชีวิต ความบังเอิญ ความตั้งใจ เหตุการณ์นี้ได้แปรเปลี่ยนชีวิตของผู้ที่เกี่ยวข้องทุกคนไปตลอดกาล
ฮามุนซู (วอนจินอา) เด็กสาววัยแรกแย้ม สดใสร่าเริง มีน้องสาวเป็นดาราเด็กที่กำลังมีชื่อเสียง เธอถูกผู้เป็นแม่ใช้ให้เธอไปทำหน้าที่ดูแลน้องสาว ที่ต้องไปถ่ายแบบที่ห้างสรรพสินค้า ทั้งที่เธอมีนัดกับรักแรกของเธออยู่ก่อนแล้ว แต่ไม่อาจหลีกเลี่ยงคำสั่งของแม่ได้ มุนซูจึงจำต้องไปกับน้องสาว แต่ก็ยังแอบส่งข้อความไปหารักแรกของเธอ ให้มาพบกันที่ห้างสรรพสินค้า
อีคังดู (จุนโฮ 2pm) เด็กหนุ่มนักฟุตบอลอนาคตไกล ผู้มีความฝันว่าสักวัน เขาจะต้องได้เป็นนักฟุตบอลทีมชาติ มีพ่อผู้เป็นหัวหน้าคนงานที่กำลังต่อเติมห้างสรรพสินค้า เพื่อจะรอพ่อเลิกงานและกลับบ้านพร้อมกัน เขาจึงต้องไปรอพ่อที่ทำงาน
ซอจูวอน (อีคิวู) สถาปนิกหนุ่มหล่อไฟแรง ลูกชายของสถาปนิกผู้ดูแลการก่อสร้าง-ต่อเติมห้างสรรพสินค้า ติดตามพ่อเพื่อไปช่วยงาน
ชะตาชีวิตที่ต่างที่มา แต่กลับมาเผชิญชะตากรรมเดียวกัน ในเหตุการณ์ห้างสรรพสินค้าถล่ม มุนซูเสียน้องสาว คังดูเสียพ่อ จูวอนและพ่อรอดชีวิตจากเหตุการณ์นั้น แต่ด้วยความรับผิดชอบต่อเหตุการณ์สูญเสียอันยิ่งใหญ่ พ่อของจูวอนจึงแขวนคอตัวเองและเสียชีวิตในเวลาต่อมา
มุนซูใช้ชีวิตหลังจากเหตุการณ์นั้น ด้วยความทรงจำอันเลือนลาง เธอจำได้เพียงว่ามีเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่กับเธอ ตลอดเวลาที่ทีมกู้ภัยกำลังค้นหาผู้รอดชีวิต และความผิดที่ติดค้างในใจ ว่าเป็นเพราะเธอดูแลน้องสาวไม่ดี ทำให้เธอต้องจบชีวิตลง และแม่กับพ่อของเธอต้องแยกกันหยุด ส่งผลมาถึงแม่กลายเป็นคนติดเหล้า ผูกตัวเองอยู่กับความทุกข์อันเกิดมาจากการสูญเสีย เธอเรียนจบสถาปัตย์และรับจ้างทำโมเดลงานโครงสร้าง และด้วยความฉลาดและรอบคอบของเธอ ทำให้ซอจูวอน ประธานบริษัทรับเหมาก่อสร้างเห็นถึงความสามารถของเธอ จึงได้ชักชวนให้เธอมาทำงานด้วย
คังดู สูญเสียความสามารถในการเล่นฟุตบอลไป เพราะอาการบาดเจ็บจากตึกถล่ม ทำให้ขาข้างซ้ายของเขาผิดรูป และยังคงทิ้งอาการเจ็บปวดไว้ย้ำเตือนเขาอยู่เสมอ หลังจากพ่อจากไป แม่ของเขาก็ล้มป่วยจนเสียชีวิต พร้อมกับทิ้งภาระในการดูแลน้องสาวเพียงคนเดียวไว้ให้กับเขา คังดูกัดฟันส่งน้องสาวเรียนแพทย์ พร้อมกับหนี้ก้อนโตที่เขาไม่อาจจะใช้หมดได้ในชั่วชีวิตนี้ เขาใช้ชีวิตดิ้นร้นหาเงินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องไปวันๆ แลกกับเงินเพียงน้อยนิดเพื่อใช้หนี้ พร้อมกับความทรงจำอันเลวร้ายที่ไม่อาจลืม
เมื่อคนสูญเสียทั้ง 3 คนมาเจอกัน ว่ากันว่าความเจ็บปวดของคนเราไม่เท่ากัน แม้จะเป็นเรื่องเดียวกัน แต่คงจะไม่มีใครเข้าใจกันและกันไปมากกว่า คนที่เจอเหตุการณ์เดียวกัน สูญเสียคนที่รักจากเหตุเดียวกัน เป็นที่มาของคำว่าหัวอกเดียวกัน
มุนซูมาเป็นสถาปนิกผู้ดูแลสวนอนุสรณ์สถาน โดยมีคังดูที่ได้รับมอบหมายจากจูวอน ให้เป็นผู้ดูแลไซต์ก่อสร้าง ทั้งคู่ได้แบ่งปันเรื่องราว ความเจ็บปวดจากการสูญเสีย และความทรงจำของมุนซูเกี่ยวกับเด็กผู้ชายที่ช่วยเหลือเธอไว้ ได้ค่อยๆย้อนกลับคืนมาอีกครั้ง ความเห็นอกเห็นใจ ก่อตัวเป็นความรักอย่างช้าๆ ในขณะเดียวกันจูวอนก็รู้สึกว่ามุนซูพิเศษสำหรับเขา
เรื่องราวความเจ็บปวดจากการสูญเสีย ความอิ่มเอมใจที่ได้เป็นผู้ให้ และความเห็นอกเห็นใจต่อเพื่อนมนุษย์ จึงได้ก่อเกิดขึ้น โดยมีคังดูและมุนซูมาเป็นผู้บอกเล่าเรื่องราว
🌼🌼🌼🌼
ส่วนตัวก็คิดว่ามันเมโล่เมโล ดูไปก็ตบยุงไปบ้าง แต่แบบมันก็ดีอ่ะ ไม่มีตัวร้ายมาเบ้ปาก เหลือกตา แล้วแบบจุนโฮคือไม่ได้หล่อเว่อร์ เอามายีๆผมหน่อย ก็เชื่อได้อยู่ว่านี่มันกรรมกร จนไม่มีจะกิน จินอาน่ารักดี ไม่สวยหวือหวา แต่มองแล้วเพลินดี ชอบที่พระเอกเจียมตัวเบาๆ แบบไม่เปิดก่อน แต่ก็ไม่หนี นางเอกก็รุกได้คิ้วดี ไม่ดูน่ารำคาญ ส่วนพระรอง โหยยยยย หล่อจริง ดูผู้ดีมาก มาแบบรัศมีพญานกจับแน่นอน หล่อขนาดนี้ ดีขนาดนี้ สมหวังให้ถีบเลย 😅 แล้วแบบแสนดี แต่ไม่โง่ไง ไม่ใช่ทำดีไปตะพึดตะพือ ดีแล้วเขาเฉย เออ...นิ่งบ้างก็ได้ แล้วก็แบบไม่ได้หน้ามืดตามัว ใช้สมองทำงานไปด้วย
พอดูจบ รู้สึกว่า จุนโฮเก่งนะ แอคติ้งดีมาก คือบทคังดูเนี่ย เล่นไม่ดีกลายเป็นขี้เก๊ก น่ารำคาญนะ แต่จุนโฮเล่นได้แมนๆ เลย จินอานี่ใสกริ๊ง ใหม่สุด แต่แบบเอาอยู่มากๆ กะบทอมทุกข์แบกโลกแต่ไม่บอกใคร มันใช่อ่ะ...
⭐⭐⭐ ให้เนื้อเรื่อง - การดำเนินเรื่อง ออกจะเนือยๆหน่อย แต่ด้วยสไตล์เมโล มันก็ต้องแบบนี้ เล่นกะอารมณ์ ความรู้สึกมากกว่าจะทายปริศนาคลายปม
⭐⭐⭐⭐ ให้นักแสดง เป๊ะเว่อร์ ~ นี่ตั้งใจล่ะ จุนโฮ เรื่องหน้าดูแน่นอน
จบเรื่องนี้ได้ข้อคิดหลายอย่างมาก
- เรามักตัดสินคนที่นิ่งว่าเขาไม่รู้สึกรู้สาอะไร และมักเทความสนใจไปที่คนที่คร่ำครวญร้องไห้ แต่ใครล่ะจะรู้ว่าข้างในใจของแต่ละคน แท้จริงแล้วเป็นอย่างไร "คนที่ร้องเสียงดัง ไม่ได้หมายความว่าเจ็บปวดกว่า"
- อย่ามองว่าตัวเองเป็นฝ่ายให้เพียงฝ่ายเดียว ในความที่เราให้ไป มันต้องมีอะไรตอบแทนกลับมาบ้างสิ แต่เราอาจไม่ทันได้คิด มันอาจจะเป็นความสุขที่ได้ให้ หรือมันอาจจะเป็นแค่โอกาสให้เราได้เห็นเขามีชีวิตอยู่ต่อ
- ความรักไม่ชนะทุกสิ่ง ความเข้าใจ ความเห็นอกเห็นใจต่างหากล่ะ ที่จะพาให้เราผ่านทุกอุปสรรคไป
